Przecisnąłeś się przez rozpakowujących się pasażerów, ostatecznie dopychając do drzwi oddzielających kabinę konduktorską od reszty wagonu. Było to niewielkie pomieszczenie, po przeciwległej stronie którego znajdowały się kolejne drzwi, prowadzące - jak głosił napis - do zarezerwowanej dla personelu kabiny kierującego pociągiem.
Konduktor - brzuchaty człowiek z wąsem - szybko zorientował się w tym rzecz, a także niezawodnie poznał po twoim akcencie, że
- Kolega nietutejszy? Haha! Francuz, jak słyszę? Jak się podoba w Polsce? Widzi koledze podoba kolej? To jeszcze nie to wasze TGV, ale modernizujemy co się da, choć to kosztuje, oj, kosztuje... - zacmokał z przejęciem i pokręcił głową - No i niestety, płacić trzeba. A za bilecik do Krakowa zapłacić trzeba sześćdziesiąt cztery złote...
Włosy byłyby stanęły ci dęba. 64?! Toż to wszystkich pieniędzy miałeś 500 z kawałkiem, wliczając w to drobne, które podrzucił ci ksiądz. Prawdziwi krwiopijcy, ci urzędnicy...

Trochę niechętnie, głównie za same warunki kolei, Lasombra wyciągnął portfel i odliczył pieniądze. Nigdy mu specjalnie nie zależało na bogactwie, nawet jak żył i wielu jego braciom zakonnym obiecywano złote góry za oddanie Panu, on tego nie potrzebował. Co mu w życiu i nieżyciu wystarczyło to tyle co na podróż i na ubranie co jakiś czas jak się obecny pocznie rozwalać. Podając pieniądze konduktorowi po mamrotał coś, że dobrze, że się rozwijają. Gdy transakcja się zakończyła z ukłonem rzekł. -Merci beaucoup.

- Dziękuję uprzejmie, przyjemnej podróży życzę. - rzekł z uśmiechem brzuchaty konduktor, unosząc nad głowę swą kanciastą czapkę i chowając pieniądze do kasetki. Opuściłeś jego przedział i wracając na miejsce, tym razem sprawniej, bo większość pasażerów zdołała już rozsiąść się na tyle wygodnie, na ile pozwalały im czerwone, podwójne siedziska. Mackiewicz siedział z nogą założoną na nodze, czytając jakąś książkę.
- I jak? Grubszy o jeden posiłek, czy chudszy o parę złotych?