Zapraszamy do zapoznania się z artykułem "Face off: Czy stare gry są dziś warte zagrania?", znajdującym się w dziale "Game Exe". Komentuj, dyskutuj, dziel się z innymi swoim zdaniem!

Obaj panowie mają po trochu racji. Niestety sam poziom dyskusji jest słaby. Ale to nie dyskusja na argumenty, lecz na wspomnienia i marzenia. A te nie mają miary.

Czy warto grać w stare gry, niektóre tak, a niektóre nie. Sam próbowałem zagrać w Arcanum i mi się nie udało, patrząc na grafikę i prymitywizm niektórych rozwiązań, to dałem sobie spokój. A bardzo chciałem spróbować. Natomiast w przypadku The Longest Journey było całkiem inaczej, mimo że grałem w grę lata po premierze to gra mnie zachwyciła.

Tworząc jakąś metaforę: Warto chodzić po plaży i szukać muszelek, bo czasem znajdzie się coś pięknego, ale nie można zachwycać się każda skamieniałą łuską. A niestety erozja powoduje, że stare muszle niszczeją. Więc szukajmy ich szybko zanim całkiem w proch się obrócą.

Problem tutaj poruszany to chyba jeden z najstarszych i najważniejszych dylematów "okołogrowych", ale faktycznie warto się czasem zatrzymać i zastanowić nad zadanym powyżej pytaniem

Będę hipokrytą, bo sam nie jestem w stanie zmusić się do zagrania i przejścia WSZYSTKICH kultowych i wiekowych tytułów, ale mimo to twierdzę i zawsze będę twierdzić, że niezaprzeczalnie warto grać w stare gry! Pewnie, nie każda nam przypadnie do gustu, ale nie można się zniechęcać i odpuszczać sobie historii wirtualnej rozgrywki.

Panowie w przetłumaczonej dyskusji (faktycznie nie cieszącej się zbyt wyszukanym poziomem) skupili się na dwóch aspektach gier: grafice i rozgrywce. O grafice nie powiem zbyt wiele - ponownie, kwestia gustu. Baldury i inne Icewindy na zawsze pozostaną dla mnie najpiękniejszymi grami na świecie, a tak w ogóle to nie obraziłbym się jakby aspekt graficzny gier zatrzymał się na poziomie Wiedźmina 2, czy (opcja bardziej hardkorowa) pierwszej części Dragon Age'a. Moim zdaniem taka grafika jest wystarczająco ładna, żeby zadowalała każdego. Poza tym, mać jego gamratka, grafika NAPRAWDĘ nie ma znaczenia. Tak długo jak spośród pikseli da się rozpoznać naszą postać uważam, że grafika jest ok.

Co do rozgrywki: tu faktycznie jest problem, zwłaszcza dla młodego pokolenia nieprzyzwyczajonego do tego, że w grach się umiera/przegrywa/myśli/etc. Chociaż nie tylko dla nich, dla starszych, przyzwyczajonych do współczesnych ułatwień też. Rozumiem i szanuję, że poziom trudności gry, archaiczne sterowanie (GOTHIC!), czy uboga rozgrywka mogą być dla kogoś barierą nie do przekroczenia.

Nie wspomnieli panowie natomiast o jednym aspekcie gier, według mnie najważniejszym - FABULE. I pod tym względem zdecydowanie warto sięgać po stare tytuły, które niekiedy biją na głowę fabularnie wszystko co mamy dzisiaj. Planescape, KOTOR-y, Gothici, Fallouty, NWN-y czy zapomniana i niedoceniana według mnie perełka jaką jest Septerra Core - każdą z tych warto poznać właśnie ze względu na fabułę. Pewnie, nie każda jest świetna, ale każda coś wnosi, czegoś nas uczy.

Parafrazując słynny cytat głoszący, że ci którzy nie znają historii skazani są na jej powtarzanie powiedziałbym, że podobnie jest z grami. Niektóre ze starych gier nie tyle wiele wniosły do dzisiejszej rozgrywki. W niektórych przypadkach stworzyły pewne genialne rozwiązania dziś już zapomniane i być może warte odnowienia. Już pomijam fakt jaką frajdą może być odkrywanie staroci. Przed obejrzeniem "Obywatela Kane'a" nie oczekiwałem zbyt wiele po tym wiekowym już filmie. Chyba to dla nas naturalne, że ludzie wychowani na "Matrixie", "Avatarze" i "tym kolejnym filmie Micheala Bay'a z masą eksplozji" odczuwamy jakąś dziwną awersję na przykład do czarno-białych filmów pozbawionych takich wynalazków. Jednak po obejrzeniu tego genialnego dzieła kompletnie zmieniłem swój sposób postrzegania na "stare rzeczy". Kiedyś, jeśli czas, GOG czy inne emulatory pozwolą mam właśnie marzenie zapoznać się z wszystkimi klasykami, które niestety ominęły mnie w młodości. Deus Ex, seria Might & Magic, Arcanum, stare Elder Scrollsy czekają. Kiedyś

No tak zawsze