Zapraszamy do zapoznania się z recenzją książki "Ostatnie życzenie"!

Po zbiór opowiadań „Ostatnie życzenie” sięgnąłem wypowiadając po cichu zdanie: „Zobaczę, czym się tak wszyscy podniecają”. Teraz twierdzę, że gdybym wiedział, jaką zawartość kryje te 288 stron pierwszego tomu cyklu o wiedźminie, wyciągnąłbym rękę w stronę półki z książkami bez wahania.... Czytaj dalej!

Komentuj, dyskutuj, dziel się z innymi swoim zdaniem!

To może ja pokuszę się o komentarz...
Czytałem tę książkę już jakiś czas temu, ale bardzo dobrze ją pamiętam. Ten zbiór opowiadań był po prostu czymś innym, wyróżniał się pozytywnie na tle innych książek, zresztą jak cała seria o Wiedźminie. Same opowiadania wydawały się być tradycyjnymi opowieściami o heroicznych czynach legendarnych bohaterów (tzn. Geralta) z drugim dnem. Często słyszę głosy, że saga o Wiedźminie dzieli się na dwie części, zbiory opowiadań oraz główną fabułę, jednak są one dla mnie spójną całością (gdybym nie przeczytał pierwszych 2 tomów, nie wiedziałbym do końca o co się dzieje w kolejnych częściach).

Miałem podobny opór do sięgnięcia po ten tytuł, co Kijek. Nie rozumiałem, czym tak się większość czytelników zachwyca. Teraz już mam większe pojęcie, ale wciąż nie pałam ogromny zachwytem... No cóż, przeczytałem dopiero pierwszy tom.
Zdecydowanie muszę podkreślić, że chyba jeszcze nigdy nie miałem styczności z polskim autorem fantasy, który pisałby w taki charakterystyczny sposób. Po prostu dzięki odpowiedniej składni i reszcie zabiegów językowych da się wczuć w okres średniowiecza fantasy. I nie da się ukryć, że bardzo sobie cenię, gdy książka w dużej części składa się z dialogów... inteligentnych dialogów. A tu tak jest. Sapkowski porusza ciekawe filozoficzne tematy i problemy, które są dość uniwersalne i da się przełożyć na współczesne czasy.
Niestety, nie wszystkie historie są równie wciągające. Najmniej przypadło mi do gustu tytułowe opowiadanie. Nie chodzi tu o Yen, o której słyszałem, że nieźle sobie poczyna w całej sadze, ale o fakt, że na tle reszty, "Ostatnie życzenie" było dość typowe i można powiedzieć, że w stylu zachodnim. Po prostu zwykłe. Niemniej jednak pierwszy tom zachęcił mnie do zapoznania się z resztą sagi, więc trochę czytania przede mną.

Mnie tam "Ostatnie życzenie" bardziej się podobało Czytałem szmat czasu temu, więc niewiele pamiętam, kojarzę, że początek był dość toporny, jednak później wciągnąłem się w książkę i przeczytałem jednym tchem. Nie chodzi tu tylko o świetnie oddany słowiański klimat z całą tą fantastyczną otoczką, lecz również o pełne życia postacie, między innymi Geralta nie będącego typowym archetypem średniowiecznego rycerza czy Jaskra umilającego swoją obecnością każdą przygodę. Tu również historie wydawały mi się bardziej intrygujące i atrakcyjne niż gdziekolwiek indziej, więc nie miałem żadnych przestojów w trakcie lektury. No a wszystkiego dopełniały wspomniane przez Lionela inteligentne dialogi i wspaniały humor (tytułowe opowiadanie rozbawiło mnie do łez).

10/10

Ja nie miałam żadnych oporów, a "Ostatnie życzenie" i "Miecz przeznaczenia" to najlepsze części sagi o Geralcie, chociaż całą tę historię moim zdaniem tworzy Jaskier. Bez niego nie wyszłoby tak dobrze. Cytując jeden ze sloganów reklamowych - "Jest Jaskier - jest impreza"

Właśnie jestem w trakcie czytania i jak narazie jest wyborna. Fakt, wiele wątków się powtarza z pierwszego tomu, ale warto przeczytać.