Zapraszamy do zapoznania się z recenzją książki "Malowany Człowiek, tom 1"!

28 listopada 2008 roku na półkach polskich księgarń pojawiła się powieść Petera V. Bretta, którą Fabryka Słów ochrzciła mianem "debiutu masowego rażenia". Zanim jednak zgłębiłem się w wykreowany przez Bretta świat, przyjrzałem się okładce, która skutecznie zachęca potencjalnego czytelnika do zakupu. Widać na niej zakapturzoną postać, której twarz naznaczona jest licznymi runami, a oczy skrywa cień. Jedną z ciekawostek jest zdanie "Niech cię mrok pochłonie...", które znajdziemy na okładce. Czytając pierwszy rozdział (lub dalszą część tej recenzji) wiadomo już, co oznaczają te słowa. Przewracając okładkę ujrzałem to, czego nie mogłem znaleźć w sieci: małą biografię Petera V. Bretta, z której dowiedziałem się, że inspiracją dla amerykańskiego pisarza był "Hobbit" J.R.R. Tolkiena i w pewnym stopniu wciąż popularne... komiksy X-Man. Książkę ozdabiają niewielkie grafiki autorstwa Dominika Brońka, idealnie ilustrujące bohaterów, demony i rozgrywającą się akcję. Za bardzo dobre tłumaczenie opowieści odpowiada zaś Marcin Mortka.... Czytaj dalej!

Komentuj, dyskutuj, dziel się z innymi swoim zdaniem!

Cholera, już drugi raz (pod rząd!) zawiodłem się na książce, kupując z powodu okładki (i opisu). Spodziewałem się książki bardziej realistycznej, mrocznej i bez dzieci (latający potworze spaghetti, czemu dzieci!), tym czasem dostałem trójkę dzieciaków, oczywiście każdy ciężko doświadczony przez los, świat niby mroczny i brutalny, ale tylko niby, bo w rzeczywistości jest bardzo naiwny, szczególnie postaci, szczególnie główne. Książce przede wszystkim brak klimat, autor nie ma ciekawego stylu, nie potrafi wywołać u czytelnika innych uczuć niż zażenowanie (zawsze, gdy czytałem o siusiakach, seksie, 'poważnych' rozmowach prowadzonych przez dzieci; to powinien całkowicie pominąć w książkach, chowałem się pod pierzyną (bo czytam głównie w łóżku) i śmiałem się, bynajmniej nie dlatego, że wątki te były komediowe) i irytację (gdy znowu dzieci - jako głównie bohaterowie - są odważniejsze i bardziej zdolne od dorosłych, gdy są poważniejsze i mądrzejsze od rówieśników, gdy znowu są sierotami i gdy znowu muszą uratować świat). Jak Ammon też wspomniał, po połowie książka wydaje się streszczeniem samej siebie, ale koniec mnie jakoś tak bardzo nie zdenerwował, może poza tym, że przewidywalny, jak większość książki.

Świat, w sensie kraina, którą co zmierzch nawiedzają demony, a powstrzymać je mogą jedynie magiczne runy, jest, nie powiem, ciekawy, dlatego kupiłem książkę, ale zawiodło wykonanie. Nie zachwycił mnie pomysł z przydzieleniem demonów do żywiołów, że są głupie jak zwykłe zwierzęta, o ich wyższości świadczą jedynie niezwykłe moce, poza tym, jak już mówiłem, naiwnie zarysowane postaci (chyba tylko Posłaniec był w porządku) i w ogóle nudna ta historia.

Malowanego Człowieka faktycznie szybko się czyta, właściwie pochłonąłem ją w kilka godzin, takim językiem jest napisany, że nie ma się z niczym problemów, ale co za różnica jak szybko się ją czyta, skoro nie jest wstanie zainteresować człowieka bardziej niż jedynka z matematyki?

Przynajmniej szkice ludzi i demonów fajne.

W skali od jeden do dziesięciu dałbym może... 6.

Naprawdę nie wiem, czy zdecyduje się kupić kolejną część czy po prostu sprzedać na allegro.

Raczej mam dość ratowania świata. Wolałbym opowieść o trochę niezwykłej, ale dorosłej postaci, żyjącej własnym życiem z epicka batalia w tle, ale nie na głównym planie.

@del_toro
Z Twojego opisu wnioskuję, że póki co przeczytałeś jedynie tom 1. Co prawda w kolejnej części jeden z bohaterów przejdzie swoją przemianę w całkowicie innego człowieka, ale nie powinno Cię to zachęcać do kupna kontynuacji, bo cała reszta pozostaje bez zmian. Brett nie ma stylu pisania jak Sapkowski, ale nie zmienia to faktu, że książkę czyta się przyjemnie i szybko... za szybko. Zgodzę się również ze stwierdzeniem, że książka jest czasami przewidywalna. Problem jest jednak taki, że czytelnik i tak czyta opowieść do samego końca, czego dowodem jest chyba Twoja osoba. Niby książka Ci się nie spodobała, a jednak wytrwałeś do końca.

A coś w tym jest, bo jakby nie spojrzeć sam dosyć oryginalny świat przedstawiony w książce ma w sobie coś co przyciąga. Niestety trzeba przyznać, że sama fabuła pozostawia sporo do życzenia, czytanie przez większość książki o chłopaku i dziewczynie ze wsi nie jest niczym porywającym, ale i tak koniec końców czyta się ją i już. Chociaż muszę przyznać, że druga część zawiodła mnie znacznie bardziej niż pierwsza, była krótka, punktem kulminacyjnym była obrona wioski przed atakiem demonów, niby nic wielkiego, ale i tak czytało się przyjemnie.

Użytkownik Ammon dnia piątek, 14 stycznia 2011, 16:43 napisał

Zawsze czytam do końca, bo trochę głupio bym się czuł, gdybym kupił i rzucił w połowie. No i "wytrwać" jest raczej złym słowem, czytanie Malowanego Człowieka nie jest naznaczone bólem i cierpieniem, szybko to szło, po prostu nie jest to książka, którą kupiłbym jeszcze raz. Wolałbym coś innego, może znajdzie się ktoś, kto zechce się wymienić. :>

Oczekiwałem porządnego mrocznego fantasy. Zawiodłem się podobnie jak del_toro, jednak nie było aż tak źle. Demony może i są na tym etapie ukazywane niczym machiny śmierci i nic po za tym, ale udało im się przyciągnąć moją uwagę. Jeśli zaś chodzi o bohaterów... porażka, dno, beznadzieja. Darowałem sobie szczegółowe czytanie na rzecz czytania "po łebkach", gdy okazało się, że pisarz stosuje ten sam chwyt w przypadku Leeshy, co u Arlena. Oboje zostali tragicznie skrzywdzeni przez los. Arlen spotyka dziewczynę, która chce, aby pokazał jej siusiaka (straszne!), słyszy jak pewien mężczyzna wykorzystuje seksualnie swoją córkę, widzi jak jego własny ojciec okazuje się tchórzem i zastanawia się nad propozycję kobiety, która zamierza zostać jego drugą żoną i "spłodzić mu dużo dzieci"... A co z Leeshą? Jej matka jest podła, wredna i zdradza swojego męża (co Leesha oczywiście słyszy!), przyrzeczony jej chłopak rozpowiada kłamstwa, jak to pozbawił ją dziewictwa (na co mieszkańcy wioski źle na nią patrzą. Straszne!), a kiedy mu odmawia i twierdzi, że nie chce się z nim żenić, matka ją dotkliwie bije (to akurat jest smutne, bo jej własny ojciec nie może jej pomóc, gdyż drogę zastawia mu silny kochanek żony...). No, bo za chwilę napiszę streszczenie. Krótko mówiąc: fabuła jest w miarę ciekawa, ale autor zdobywa zainteresowanie głównie takimi dziwnymi wątkami. Ale ważne zdobywa - i zdobył też moje. Ze wstydem przyznaję, że takie chwyty przyniosły pozytywny skutek i książka... mi się spodobała.

Moja ocena: 7/10