Cóż, nie znam tej sprawy i nie mam zielonego pojęcia, kto zawinił oraz co ma za uszami. Zatem dyplomatycznie będę milczał 
Wilk syty, i owca cała. Generalnie nie wnikałem, bo dla mnie to trywialna kwestia (czy ważne kto je zrobił, skoro spełniają swoje zadanie?) - wybaczcie. Nie będę jednak ukrywał, że podwędziłem to dzieło z ich strony, więc przyzwoitość nakazywała wspomnieć o źródle Uwielbiam tego typu inicjatywy, bo są one zawsze korzystne dla społeczności. Wiadomo, im więcej ludzi będzie mogło komfortowo oglądać "Dragon Age: Redemption" (choć niedoskonały, to wciąż kanon), tym lepiej. Dobrze byłoby, gdyby redakcje obu tych serwisów współpracowały zamiast konkurować - mogłoby to przyśpieszyć pracę nad lokalizacją (choć i tak ekspresowo się uwinęli) i uczynić ją efektowniejszą (dwie wersje napisów są słodkie, ale generalnie to kopanie pod sobą dołków). Inaczej wszyscy na tym tracą. Trochę szkoda, ale cóż... takie życie. A odcinek taki sobie. Wiadomo w ogóle ile ich będzie?…w którym dominuje magia, akrobacje i patetyczne dialogi z nutką romantyzmu. Nie zabraknie również brawurowej obrony czci pewnej dziewicy, więc dekolt Felicii Day tym razem schodzi na drugi plan. Z kolei płeć przeciwna może podziwiać fajtłapowatego elfa, który ma wielkie serce, ale za grosz zdrowego rozsądku. Zgadza się, drogie panie, świat Thedas nie jest sprawiedliwy i nie rozdaje wszystkiego po równo.
Serial „Dragon Age: Redemption” powoli się rozkręca i muszę przyznać, że oglądam go z coraz większą satysfakcją. Nie jest to na ten moment Mount Everest ekscytacji, lecz przygody elfki Tallis podziwiam już z własnej nieprzymuszonej woli, a nie z informatorskiego obowiązku. Problem w tym, że schematyczność scenariusza i absurdalność pewnych sytuacji, powoli przekracza dopuszczalny poziom, co mnie strasznie boli. Niedobrze, mam nadzieję, że to jednorazowa wpadka i kolejne odcinki są skonstruowane pod tym względem znacznie lepiej. Po cichu liczyłem, że inteligentna i emocjonująca historia, wynagrodzi dyskusyjną przyjemność oglądania kiepskiej charakteryzacji oraz plastikowego uzbrojenia.
Nie mam zielonego pojęcia, do czego była potrzebna ta patetyczna wstawka o rodzinie i miłości (po cichu liczę, że żart o rzekomym flircie Cairna i Taliis takim pozostanie, bo inaczej za siebie nie ręczę) podczas popasu. Ile razy przerabialiśmy już taki scenariusz?
Z kolei scena w jaskini totalnie mnie rozbiła. Czemu Saarebas nie pozostawił przy wejściu do jamy żadnej straży, aby uniknąć ewentualnej zasadzki? Nie liczę tego jednego „patrolu”, który mogliśmy zaobserwować, bo przy tak niesprzyjającym terenie był on skrajnym idiotyzmem. Dlaczego Josmael nie unieszkodliwił dwóch, potencjalnie najgroźniejszych ochroniarzy, kiedy zostali ogłuszeni przez czar i byli kompletnie bezbronni przed dobre pół minuty? Z jakiego powodu Qunari pozostawił przy życiu zabójczynię i templariusza, skoro miał tę dwójkę jak na talerzu (wystarczyło zwyczajnie ich dobić)? Przecież odkryli jego trop i wiedział, że to nie są pierwsze lepsze chłystki (w końcu prawie zginął i uratował go jedynie łut szczęścia), których można śmiało zignorować?
Natomiast podobały mi się sceny walki, czary i wszystkie niuanse z nimi związane. Ujął mnie fakt, że były one bardzo zakorzenione z tym, co mogliśmy zaobserwować w „Dragon Age II”, więc całość siłą rzeczy prezentowała się całkiem efektownie.
Dzięki, Cuda Thedas.
