Sędzia jest największym złoczyńcą, jakiego kiedykolwiek spotkałem w jakimkolwiek materiale medialnym, bez wyjątku. A Anton Chigurh nie jest zbyt daleko w tyle. Sposób, w jaki McCarthy jest w stanie połączyć filozoficzne przekonania z fizycznym zagrożeniem, za każdym razem odbiera mi mowę. Absolutnie nie mam dość na wpół boskich postaci; ludzi, którzy wydają się być kimś więcej niż ludźmi, którzy reprezentują ideę. W przypadku tych dwóch, o których wspomniałem, służą one odpowiednio jako alegorie wojny i śmierci. Są wysoce inteligentni, hipnotyzująco charyzmatyczni i całkowicie, całkowicie, nieskończenie źli.

Czy jest inny autor, który choć trochę się do tego zbliża, czy też Cormac jest najlepszym, który kiedykolwiek to zrobił?