Udane urban fantasy. Nadal nie dorównujące moim ulubionym tytułom z tego gatunku - "Aktom Dresdena" oraz pierwszym tomom "Kronik Żelaznego Druida" - ale z braku czegoś lepszego, można przeczytać. Powiem tak: Connolly nie potrafił tak mnie rozbawić, abym płakał ze śmiechu, nie skonstruował akcji w taki sposób, aby śledziło się ją z zawzięciem, ani nie nie zaplanował kryminalną fabułę tak, abym musiał zbierać szczękę z podłogi. Mimo to zrobił coś, co nie udało się np. Benowi Aaronovitchowi w "Rzekach Londynu": stworzył szybko czytającą się książkę bazującą na elementach właściwych dla urban fantasy, przede wszystkim na sympatycznym, humorystycznym bohaterze (chociaż tej jego ironii i sarkazmu trochę za mało było), ciekawym, fantastycznym świecie oraz owianej nutką tajemnicy historii.
A to już powoduje, że bez przeszkód dochodzi się do ostatniej strony. Niestety - również bez większego żalu, bo bohatera tak bardzo się nie polubiło, historia tak mocno nie wciągała, ani nie zaskakiwała, i choć działo się dużo, a pomysł małego, mrocznego miasteczka był wart uwagi, to w pełni autor jego potencjału nie wykorzystał. Także zamiast świetnej książki, jest "jedynie" dobra. Ode mnie: 7/10.
A to już powoduje, że bez przeszkód dochodzi się do ostatniej strony. Niestety - również bez większego żalu, bo bohatera tak bardzo się nie polubiło, historia tak mocno nie wciągała, ani nie zaskakiwała, i choć działo się dużo, a pomysł małego, mrocznego miasteczka był wart uwagi, to w pełni autor jego potencjału nie wykorzystał. Także zamiast świetnej książki, jest "jedynie" dobra. Ode mnie: 7/10.