Który moment w IW2 wzbudził w was największe emocje? - Odpowiedź

Prawie wcale nie jestem emocjonalny, ale wiele do myślenia dały mi w grze Icewind Dale 2:
1. Przejście przez Upadły Las
2. Widok na Klasztor Czarnego Kruka i ta muzyka podoba mi się
3. Muzyka z lokacji pod nazwą Przełęcz Kuldahar. Uwielbiam ją
4. Walka ze smokiem o imieniu Chahopek.
5. Lokacja Oko Smoka, gdzie wydarzenia dzieją się od końca do początku. Dzień pierwszy po prostu ostro wymiata. Trzeba się śpieszyć bo szkoda postaci.
6. Pokonanie Saablika Tana. Straszny z tego bohatera był bardzo zły i upodlony bezczel.
7. Walka w Dolinie Hrothgara z przepotężną, prawie doskonale skomponowaną i bardzo złą drużyną. W zamian za to dostajesz najlepszą broń w grze - Cera Sumat - tylko szkoda, że tylko dla klasy postaci typu Paladyn.
8. Walka z bohaterem Kapitan Pudu bo po jego śmierci wypada bardzo rewelacyjna przedmiot - Przeklęta Halabarda Chaosu.
9. Walka końcowa z finałowymi bossami. Wystarczy używać dużo magii i broni dystansowych w zwarciu i na odległość.

Walka po wyjściu z cytadeli Zhinda. No było epicko. Inny moment to było po zaniesieniu takiego amuletu na przełęcz Kuldahar, na miejsce grobowców, małego cmentarza. Zrespili się twardzi przeciwnicy. Żeby ten amulet zdobyc to trzeba było przetrzepac całe oko smoka z tego co pamiętam.
Poza tym sporo innych walk było ciekawych, gdzie można było tak wybic przeciwników żeby tego głownego skonfrontowac z naszym najlepszym wojem/magiem itd 1 vs 1.

Most na Shengaerne, gdzie moja czarownica postanowiła elegancko ominąć przeszkody wchodząc w pole widzenia mobków na zachodzie i ściagając ich drużynie na głowę. A na poważnie: pierwsza lokacja w pewnym lesie. Mapka, jak mapka, ale muzyka w tym konkretnym miejscu jest dosyć upiorna.

Nie pamiętam z tej gry zbyt wiele, jedynie to, że jest fantastyczna i jedną rzeźnię w jakieś sali tronowej. Byłem niesamowicie podjarany, jak to przeszedłem.

Oczywiście 4 poziom Smoczego Oka, nieźle przedstawiona intryga, niezbyt wyszukana jednak miła dla oka, jest gniew, kłamstwa i zdrada czyli to co drowy lubią najbardziej

Tak samo jak *WESOŁY KACZOREK* Bardzo zrzyłem się z moją drurzyną a nawet (że tak dziwnie powiem) wyczułem harakter każdego z nich.

Natomiast jednym z momętów który wzbudził we mnie największe emocje było przechodzenie przełęczy Kuldachar,a z racji tego że pszeszedłem też IWD1 i wzruszającej muzyki w tle lokacji przywołały mi się wspaniałe wspomnienia.
No i jeszcze oczywiście filmik końcowy-normalnie płakałem.Byem z siebie naprawdę dumny,wzłaszcza że było to pierwsze RPG jakie pszeszedłem.

Gra głównie nastawiona na walkę, takich momentów jest zatem wiele, z pewnością większe bitwy, jak o Targos czy Most Shaengarn, mimo że to początek gry, był też taki moment, kiedy spotykamy smoka, pamiętam, że za pierwszym razem naszła mnie myśl, oj to będzie walka, potem był niestety jeszcze większy zawód, bo gad okazał się niewiele silniejszy od reszty stworów na tym etapie gry.

Debilizm?
W takim razie też tak mam. Śmierć postaci, spowodowana raczej uderzeniem krytycznym lub w wyniku działania jakiegoś czaru, od razu skłaniała mnie do wczytania gry. Cała drużyna musiała przeżyć.

Smoczy strażnik, Chachopek... Tak, chyba on dawał mi zawsze popalić i miałem ciarki na plecach, gdy wyskakiwał na tej planszy. Aczkolwiek najlepszymi momentami w tej grze są walki kończące każdy rozdział. Przyjemna muzyczka w tle i do boju!

Najwięcej złości i ewentualnych radości wzbudziła we mnie cała gra na poziomie trudności Serce Furii. Oj tak, wczytywanie, wczytywanie i jeszcze raz wczytywanie... Kto nie próbował, niech spróbuje. Z czasem skuszę się na kolejny raz

Ha, emocje.
Większość walk wywołuje we mnie emocje. Istotą jest - w moim odczuciu - nie stracić nikogo z drużyny i pod tym kątem patrzę całościowo na rozgrywkę.
Utratę choćby najmniejszego, najmniej istotnego "punktu" w drużynie, przyjmuję jako dyshonor i powód do rozpoczęcia danego/ danej lokacji od nowa, a wolę się wycofać niż stracić. Taki debilizm
Nie zrozumcie mnie źle, każdy w mojej drużynie jest (moim) oczkiem w głowie. Zżyłem się z nimi i tak będzie zawsze, ilekroć rozpocznę tą grę.

Most - to było piękne
Targos, palisada - coś co można opisywać wiecznie

Do ataku ! Prać duergarów - za wolność, za zniewolenie, za zasady !

Który moment wzbudził największe emocje? Otóż ten gdzie na początku w Shaengarne trzeba było walczyć z trollem i używać wszelakich wybuchających buteleczek a mi akurat zniknął dolny pasek (tzn zniknął wcześniej ale myślałam, że dam sobie bez niego radę), ot, błąd jakiś się zrobił. Trzeba było zaczynać od początku bo jak to ja zapomniałam zapisać grę
Tyle samo irytacji wywołała u mnie wspomniana galareta '
Poza tym, Świątynia Auril mi się bardzo podobała.

Natomiast z mojej strony moment, który wzbudził we mnie największe emocje było to przedzieranie się przez bród rzeki Shaengarne, nieokiełznaną przyjemność sprawia mi toczenie walk z zielonym ścierwem - zwłaszcza orkami - którzy po prostu samym wyglądem proszą się o łomot. Późniejsze odbicie mieszkańców z brudnych rąk zielonoskórych i odbicie mostu(którego zawsze odbijałem bez jego zniszczenia) są jednymi z ciekawszych momentów przedzierania się przez Shaengarne.

W dalszej części gry zrobił na mnie wrażenie Upadły Las(mogłem pomylić nazwę bo dawno nie grałem)i klasztor Kruka, który był zaprawdę niezwykłym miejscem z racji bycia siedzibą mnichów i wrotami do kolejnej świetnej lokacji - Podmroku. Nie zapomnę genialnej walki z musztardową galeretą, która mnożyła się non stop, a drużyna(składająca się z dwóch wojowników i kapłana) moich potężnych bohaterów została uwięziona i przyparta do ściany przez klony owego paskudztwa. Wygrałem walkę, która trwała bardzo długo z racji odporności tych kreatur na pewien rodzaj obrażeń(nie pamiętam już jakich) - nie ma to jak obszarowe zaklęcia kapłana.

Ja do dziś wspominam jedną z najpiękniejszych walk w mojej karierze cRPG-ów. Ukształtowała się ona spontanicznie, toteż tym bardziej zasługuje na to miano. Walka z duergarami broniącymi wejścia do ich jaskiń (dokładnie już nie pamiętam momentu, większość bitwy toczyła się na wzniesieniu). Ani razu nie wczytywałem gry, gdyż mimo ciężkiej przeprawy nadążałem z kapłańską pomocą. Miałem dwóch magów w drużynie, których wspólne zaklęcia dawały niesamowity efekt (próbowałem to powtórzyć w BG II, ale zazwyczaj używałem tych samych kombinacji). Do tego skradający się i sztyletujący złodziej oraz paladyn i krasnoludzki wojownik w roli murów.

W połowie walki miałem nawet dziwne uczucie, że nie muszę właściwie nic robić, bo postacie same o siebie zadbają To jak oglądanie czegoś w rodzaju potyczki w LoTR-owskim Khazad-Dum.

Użytkownik Rangramil dnia czw, 05 lis 2009 - 20:55 napisał

Przecież po zaciukaniu smoka masz autosave'a. A czasu jest tyle, że spacerkiem zdążysz iść do tych ludzików antyYuan-Ti, z jakiejśtam sekty, usłyszećod nich, żebyś uciekał i dojść do portalu.

Tak, ten smok, to był suczysyn. Zabierałem się do niego ze trzy razy, zanim załatwiłem go bez strat i zdążyłem na portal powrotny. Oprócz tego fajna była gra bitewna w lodowej świątyni.

Ja do tego nie doszłam, bo wcześniej... pękła mi płyta z grą. ;p Ale z tego co przeszłam to chyba najbardziej odzyskiwanie tego mostu. Aj, tęsknię za IWD2

U mnie był to moment walki ze strażnikiem (wielki smok, którego imię zapomniałem) w celu zamknięcia portalu do Kuldahar z którego przybywały Jaszczuroludy.
Powiem że ta walka wzbudziła we mnie większe emocje niż walka finałowa.