Połącz przez Facebooka
Uszy elfa poprzednio tak nie raziły jak tutaj. Templar jest najgorszy - drewniany i w śmiesznej zbroi. Trochę przegadana część.
[Serial] „Dragon Age: Redemption” – drugi epizod - Odpowiedź
Podgląd ostatnich postów
Użytkownik Redhorn Steelaxe dnia środa, 19 października 2011, 15:04 napisał
Akurat to się zapowiada ciekawie xD
"Wszyscy gracze to w głębi duszy turpiści" - czekam na rozwinięcie tej śmiałej tezy w jakiejś pracy doktorskiej. Oczywiście autorstwa Tokara, a jakże!
Lubie czytać newsy Tokara, w których zlewa DA i panów z mroźnej krainy.
*Drools for more* @.@
To widze gdy ten serial oglądam 
Faktycznie, odcinek drugi jest już lepszy, albo jak zauważył Tokar, człowiek już przywykł do tych badziewnych rekwizytów, chociaż mi nadal te sztuczne elfie uszy trochę się rzucały w oczy... Mimo to robi się coraz ciekawiej i przyjemniej
Kiedy oglądałem pilotażowy odcinek „Dragon Age: Redemption”, daleki byłem od okrzyku zachwytu i obserwowałem pląsy Felicii Day z chłodną obojętnością. Najwidoczniej za dużo oczekiwałem od tego pomysłu, a podły zapaszek budżetowego serialu z lat 90’ (ze wszystkimi jego wadami oraz zaletami), zadziałał niczym sole trzeźwiące, które wyrwały mnie z błogich sennych fantazji i przywróciły do łona bezkompromisowej rzeczywistości.
Jasne, ciężko było coś zarzucić dobrej grze aktorskiej i niezgorszej intrydze, która ma spory potencjał. Jednakowoż tani montaż, plastikowe uzbrojenie, nieciekawa charakteryzacja (w szczególności Saarebasa), cyfrowa krew i dość dyskusyjna chorografia walk, skutecznie psuły dobre wrażenie – diabeł zawsze tkwi w szczegółach. Całość uderzała w komiczne tony, jakby kręcono produkcję z przymrużeniem oka, a nie poważny tytuł, z którego wylewa się mroczny klimat świata Thedas. Konkurencja radzi sobie pod tym względem zdecydowanie lepiej, a brakuje jej wsparcia potentatów branży elektronicznej rozrywki i dojść do hollywoodzkich gwiazd.
Szczęśliwie, drugi odcinek jest zdecydowanie lepszy i oglądałem go z pewną nutką przyjemności.
Plik wideo nie jest już dostępny.
Może to dlatego, że pierwszy szok już minął i wiedziałem czego się spodziewać? Coś jak z kiepską oprawą graficzną w cRPG. Na początku nasze zmysły bronią się przed skondensowanym atakiem brzydoty, wysyłając sygnał do mózgu, aby odejść od monitora i wysłać płytkę z grą w ostatnią podróż do kubła na śmieci. Jednak po kilku chwilach człowiek zaczyna się przyzwyczajać (wszyscy gracze to w głębi duszy turpiści) i zamiast zwracać uwagę na niuanse wizualne, skupiamy się na historii, eksploracji czy mechanice.
Wygląda na to, że podobnie jest w tym przypadku. Człowiek wzrusza ramionami na zabawkowy miecz templariusza i plastikowe elfie uszy, aby przekonać się, jak potoczy się przygoda Tallis. Zobaczymy, czy praktyka potwierdzi tę teorię – kolejny odcinek już za tydzień.