Planescape: Torment

"Planescape...

Bywały chwile, w których ukończony po raz dwudziesty "Baldur's Gate" stawał się nudny? Szukałeś innego klimatu? Czegoś, gdzie nie przemierzasz Faerunu w poszukiwaniu kolejnego smoka? Czegoś, co ma fabułę niczym książka? Czegoś, co umożliwi ci wykształtować samemu własnego bohatera? Chciałbyś porozmawiać z NPC, którzy mają – tym razem – mnóstwo do powiedzenia? Szukasz w grze emocji? Witamy w Sigil – Mieście Drzwi.

"Planescape: Torment" to jeden z "tych" settingów – specyficzny, inny. Fani bali się, że twórcom "Tormenta" nie uda się uchwycić wszystkich tych aspektów, które pokazywały, że "Planescape" jest, jaki jest. Porozmawiajmy jednak o tym, dlaczego i czym się wyróżnia.

"Planescape" jest Wieloświatem – miejscem, gdzie portal może przenieść cię z domu do domu, z miasta do miasta, z planety na planetę... Czy nawet na inne sfery egzystencji. Sigil jest Miastem Drzwi, w którym można znaleźć takie portale. Niektórzy mieszkańcy obawiają się ich, by przypadkiem nie zgubić się w Wieloświecie. Część jednak nie zawraca sobie nimi głowy, ponieważ by podróżować takim sposobem, należy mieć klucz. Nie wygląda on jednak jak kawałek metalu, wkładany do zamka. Nie, nie, kluczem może być kawałek papieru, wyrecytowany wiersz czy nawet zwykłe... emocje. Dlatego też należy uważać, na kogo podnosisz głos, gdyż przez zwykły gniew można przypadkiem wpaść w sieć teleportów.

Każdy łuk, każde sklepienie może być potencjalnym portalem. Teleporty te jednak występują również w całkowicie różnych, niespodziewanych miejscach. Portal na wysypisku śmieci czy na targowisku pełnym ludzi, jest już czymś niespodziewanym.

Zastanawiacie się pewnie, jak można przenieść coś tak innego na komputery PC. Czy da się? Czy uchwycono jego specyfikę? Czy gra jest dobra? Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi... Niczym w "Tormencie". Ja jednak nie pójdę śladami Black Isle i od razu dam odpowiedź, która powinna usatysfakcjonować wszystkich: TAK, da się.

...Torment"

Już początek gry w "Planescape: Torment" jest inny. Nie ma – jak to w grach opartych na Dungeons & Dragons bywa – wyboru portretu, klasy, rasy i innych, świadczących o pochodzeniu gry rzeczach. Tym razem mamy jedynie do rozdysponowania określoną liczę punktów na atrybuty – takie jak siła, zręczność, kondycja, inteligencja, mądrość oraz charyzma. Nieważne czy tego chcesz czy nie, twoja postać jest wojownikiem z paskudnym wyglądem, świadczącym o – na pierwszy rzut oka – masochizmie. Na szczęście profesję będzie można zmienić w trakcje gry (tak samo jak i charakter, który generowany jest na podstawie twoich czynów), jednakże obrzydliwą facjatę twojego alter-ego będziesz musiał jakoś zdzierżyć do końca gry.

Podróż po Sigil zaczyna się... Od obudzenia twojej postaci w kostnicy. Brzydal otoczony jest przez żywe trupy, zakrwawione ściany oraz stoły operacyjne. Pierwsze słowa jakie usłyszy główny bohater będą należały do zgryźliwej, latającej czaszki, o dumnym imieniu Morte. Kompan ten będzie prawdopodobnie podróżował z tobą do końca gry, gdyż... Szkoda wyrzucić tak barwną postać z drużyny. Śmieszy również jego ekwipunek (brak możliwości zakładania przedmiotów) – po kliknięciu na zęby, które znajdują się w miejscu na broń, możemy usłyszeć głos Mortego mówiący "wolałbym to zatrzymać".

Chwilę później, podczas konwersacji z Morte dowiesz się, iż twoja postać jest nieśmiertelna. Jej ostatnia śmierć miała pewne skutki uboczne, które wyczyściły pamięć głównego bohatera do cna. Przypomnij sobie kim jesteś – to najważniejszy cel gry. Tyle, bez żadnego ocalania świata, ratowania księżniczki porwanej przez złego smoka czy też zwykłemu pomagania każdemu napotkanemu. Naturalnie jest to możliwe, jednakże gra tego nie wymaga.

W odzyskiwaniu pamięci może nam pomóc kilka czynników: pierwszym z nich są rozmowy z postaciami, które spotkało się wcześniej. Niektóre mogą zdradzić mały element układanki. Drugim czynnikiem są wizje – ilekroć nasz główny bohater ginie, jest mała szansa na przypomnienie sobie różnych sytuacji z przeszłości. Trzecim sposobem jest – dzięki wysokiej wartości mądrości oraz inteligencji – kojarzenie faktów, jak i przypominanie sobie zastosowań przedmiotów używanych "w poprzednim wcieleniu". Niekiedy można również znaleźć notatki przygotowane przez głównego bohatera... przed śmiercią.

Fabuła jednakże nie jest tylko "tą, jedną linią" z nakazem podążanie według jasno określonego schematu. O, nie. "Planescape: Torment" jest jedną z gier, które nie narzucają wykonywania czegokolwiek. Robisz co chcesz, chodzisz gdzie chcesz i pomagasz komu chcesz. Jednakże jest pewien mankament: po co? Gra ma najwspanialszą, wielowątkową fabułę jaką przyszło mi (oraz wielu innym ludziom) poznawać... Nie, nie tylko na komputerze, ale i w każdej innej formie przekazu. Teoretycznie, "Tormenta" można nazwać "interaktywną książką", ponieważ tekstu pisanego jest w niej aż 2500 stron A4.

Tak samo jak we "Wrotach Baldura", do drużyny bezimiennego będzie można przyłączyć kilku towarzyszy. Do wyboru jest w sumie siedmiu, a grupa może składać się maksymalnie z pięciu kompanów. Wielu ich nie jest, jednakże gwarantuję, iż każdy ma historię na tyle ciekawą, że warto brać ich dla samych dialogów. Nieważne, czy ich charakter jest sprzeczny z twoim – gdy będziesz wystarczająco przyjacielski, ci zdradzą swą przeszłość. Ponadto, można również nawiązać romans z jedną z towarzyszek... Muszę zaznaczać jak fajny on jest?

Sigil

"Mój bohater będzie Paladynem na białym koniu, z pięknie wypolerowaną zbroją oraz błyszczącym mieczem!" – ten cytat pokazuje różnicę między zwykłym fantasy, a "Planescape". Poza słowem "bohater", w Sigil nie uświadczysz żadnego z wymienionych przedmiotów. Co prawda miecze można spotkać, ale tylko dwa, z czego jeden należy do towarzysza, który prędko go nie odda, natomiast drugi ma ograniczenia charakteru i jest artefaktem. Zbroi również nie ma, jednakże można wymienić twojemu bezimiennemu oko, zrobić tatuaż, założyć amulet, czy... wyciąć jelita (wspominałem wcześniej coś o masochizmie głównego bohatera?).

Wyrzucenie mikstur leczniczych na rzecz amuletów, które po rozkruszeniu mają magiczne właściwości, to jeszcze nic. Natomiast kompletny brak elfów, krasnoludów, niziołków i tym podobnych standardowych istot, jest już odrobinę dziwny. Co zatem spotkasz? Różne pozaplenarne istoty, takie jak Gitzerai, Githyanki, Abiszai, Dabusy oraz Anioły i Diabły. Miejsc podróży nie zdradzę, gdyż nie byłoby niespodzianki, ale zaznaczę, iż podróż na inny plan to nie wszystko.

Specyfiki uniwersum, w jakim osadzony jest "Torment", nie sposób wyrazić słowami. Najlepiej zobaczyć to na własne oczy i przekonać się, jak wygląda zdziwienie ze zdobywaniem każdego kolejnego przedmiotu. "Planescape" jest inny.

Techniczne sprawy

"Planescape: Torment" jest stworzone na Infinity Engine, znanym z "Baldur's Gate" czy "Icewind Dale". Różnica polega na tym, że kamera jest bardziej przybliżona i widać więcej detali niż w wyżej wymienionych grach. Ciało postaci porusza się – widać jak przykładowy łokieć zgina się, w przeciwieństwie do dość sztywnych animacji z poprzednich gier. Jest to oczywiście na plus, choć z przybliżonym ekranem mamy mniejszą widoczność i bez używania mapy można się zgubić. Co prawda "Torment" lata już swoje ma, ale – jak dla mnie – grafika jest najmniej ważna i śmiem stwierdzić, że do tej pory nie jest najbrzydsza. Problem również leży w tym, iż nie na każdym systemie "Torment" odpali, ponieważ gra nie była tworzona z myślą o XP, a tym bardziej Viście.

"Muzyka"... To słowo wraz z "Torment" wywołuje u mnie emocje. Dawno nie słyszałem tak świetnego soundtracku! Powtórzę: muzyka jest cudowna. Niektóre utwory są melancholijne, skłaniają do refleksji (jak gra), natomiast inne bardzo dobrze wtapiają się w dynamiczną walkę. Nigdy nie sądziłem, że płytę z muzyką stworzoną do gry nazwę spójną, ale tak właśnie jest.

Podsumowanie

Tym razem zrobię wyjątek i zamiast odpowiedzi na pytanie "warto zagrać?", przedstawię pokrótce liczbę plusów, minusów oraz ogólną ocenę "Planescape: Torment" w skali od 1 do 10.