Umiejętności bojowe

Umiejętności bojowe w Drakensang'u dzielą się na walkę w zwarciu oraz na dystans. Tych pierwszych jest znacznie więcej, wiążą się bowiem bezpośrednio z różnorodnością broni umożliwiających walkę w tenże sposób.

Walka w zwarciu

• Sztylety
• Broń szermiercza
• Topory i buławy
• Szable
• Miecze
• Włócznie
• Kostury
• Dwuręczne topory i buławy
• Dwuręczne miecze
• Bijatyka

Walka na dystans

• Kusza
• Łuk
• Broń miotana

Walka w zwarciu

Sztylety

Do tej kategorii zalicza się broń białą, której klinga mierzy mniej niż pół kroku. Broń ta jest dobra do pchnięć, lecz praktycznie nie nadaje się do parowania ciosów. Gama broni w tej klasie zaczyna się od zwykłych noży, a kończy na sztyletach, które mogłyby uchodzić niemal za krótkie miecze. Prawie wszystkie sztylety mają proste, obosieczne ostrze.

Broń szermiercza

Oręż ten zaprojektowano głównie z myślą o pchnięciach. Rękojeść, jelec i obłęk takiej broni są często bogato zdobione. Broń z tej klasy jest niewątpliwie wytworna i szybka, a uważa się ją albo za nader nowoczesną, albo dobrą dla fircyka.

Topory i buławy

Kategoria ta skupia wszystkie jednoręczne topory, młoty i buławy, które zadają obrażenia głównie poprzez siłę uderzenia. Oręż z tej grupy nadaje się w szczególności do miażdżenia pancerza wroga i gruchotania kości. Maksymalna długość tej broni wynosi około jednego kroku, a jej maksymalny ciężar to trzy kamienie. Większy oręż zalicza się już do broni dwuręcznych.

Szable

W odróżnieniu od mieczy, tego oręża używa się głównie do cięć, rzadziej do zadawania ciosów kłutych. Inaczej niż miecze, broń ta posiada ostrze jednosieczne, niekiedy z zaostrzonym szpicem. Grupa ta obejmuje broń od krótkich tasaków po szable kawaleryjskie.

Miecze

Do grupy tej zaliczamy broń białą o długości od pół do półtora kroku, przy czym przynajmniej trzy czwarte jej długości stanowi obosieczne ostrze. Miecze tworzy się głównie z myślą o zadawaniu cięć i pchnięć, zaś jelec tej broni pozwala dodatkowo na bardziej wyrafinowane ruchy obronne.

Włócznie

Ten rodzaj oręża cechuje krótkie ostrze przymocowane do długiego drzewca, które wykorzystuje się zarówno do pchnięć, jak i do cięć. Do tej grupy broni należą wszelkiego rodzaju włócznie, piki i halabardy.

Kostury

Prosty, drewniany i długi na osiem dłoni kostur może okazać się niezwykle efektywną bronią w rękach władającego nim mistrza. Większość kosturów to nie zwykłe drewniane kije, lecz utwardzany, okuty w metal oręż, na końcach którego przytwierdza się niekiedy ostrza. Kostury zaliczają się do broni dwuręcznej i nie mogą być wykorzystywane w połączeniu z tarczami.

Dwuręczne topory i buławy

Posługując się orężem tego typu, należy pamiętać, że ważne jest mocne i precyzyjne uderzenie całą płaszczyzną obucha, ponieważ trafienie przeciwnika drzewcem zadaje niemal zerowe obrażenia. Nie jest to oręż stworzony do zadawania ran kłutych, a jego możliwości parowania są mocno ograniczone. Broni tej nie można używać w połączeniu z tarczami.

Dwuręczne miecze

Ta umiejętność dotyczy każdej broni o dość długiej klindze, służącej przede wszystkim do cięć. Ponadto oręż z tej kategorii nadaje się także do parowania ataków, choć jest wolniejszy niż, również należący do tej kategorii miecz półtoraręczny.

Bijatyka

Jest to umiejętność samoobrony, która wykorzystuje głównie siłę pięści. W przypadku walki bez broni, parowanie zastępowane jest unikami.

Walka na dystans

Kusza

Kusze to krasnoludzki wynalazek – łuk w pozycji poziomej, zamontowany na środkowym drzewcu. Kusza wystrzeliwuje pociski wykorzystując energię zgromadzoną w naciągniętych ścięgnach lub sprężynach. Broń tego typu składa się ze spustu oraz mechanizmu napinającego i regulującego siłę, a strzela się z niej mierząc do celu i naciskając cyngiel. Mechanizm blokujący cięciwę pochłania siłę naprężenia, pozwalając tym samym strzelcowi na dokładne wycelowanie. Amunicję do kuszy stanowią sztywne bełty o różnych zakończeniach grotów lub – w przypadku ciężkiej kuszy – kamienne i metalowe kule.

Łuk

Łuki to ulubiona broń istot żyjących na obszarach stepowych, pustynnych i łąkowych, co tłumaczy wysokie zdolności łucznicze elfów, orków, Novadi czy Medowian. Rozmiary oręża tego typu wahają się od nowadyjskich krótkich łuków do długich łuków medowiańskich. Prawidłowe trzymanie łuku i strzały wymaga nauki.

Broń miotana

Choć noże i sztylety są najbardziej rozpowszechnioną bronią miotaną, nie każdy sztylet czy nóż nadaje się do rzucania. Jedynie odpowiednio wyważona broń, zazwyczaj posiadająca odciążoną rękojeść, jest odpowiednia do rzucania. Toporki oraz gwiazdki do rzucania również zaliczają się do tej kategorii.